Flateyri við Önundarfjörð varð til sem þorp á síðari hluta 19. aldar. Eins og önnur þorp við sjávarsíðuna allt í kring um landið voru fiskveiðar og vinnsla aflans sá atvinnugrunnur sem gerði búsetu „á mölinni“ eftirsóknarverða fyrir þá sem voru að koma undir sig fótunum, eins og sagt er.

Á Flateyri hafa nú um 100 ára skeið verið geymd bréfasöfn Jóhanns Lúthers Sveinbjarnarsonar og Guðrúnar Torfadópttur. Þeim verður fundinn staður í opinberu safni, enda fyrir löngu kominn tími til. Bréfasöfnin tvö munu þá hverfa burtu af eyrinni þar sem þau hafa legið í ferðakofforti og kommóðuskúffu frá árinu 1913. Fyrir nokkrum árum fór sú löngun að láta á sér kræla hjá mér að gaman væri að gera þeim einhver skil áður en þau færu á betri geymslustað. Þannig vissu fleiri af þeim en heimilisfólkið á heimilinu þar sem þau hafa verið allan þennan tíma.

...
Meira

Fyrsta bílinn sem við eignuðumst keyptum við árið 1965. Það var Trabant, lítið ekinn, í eigu fullorðins manns á Akureyri. Það fylgdi honum að þetta yrði gæfubíll, svo margar bænir hafði móðir eigandans beðið fyrir bílnum að gæfan hlyti að fylgja honum þótt hann skipti um eigendur. Það gekk eftir og við áttum hann áfallalaust í mörg ár. Við áttum ekki krónu til bílakaupa, sem þá var enn litið á sem óþarfa lúxus. Því urðum við að fá víxillán og ég reyndi fyrst fyrir mér í ónefndum banka á Akureyri. Það lá við að bankastjórinn henti mér út fyrir að ónáða sig út af svona vitleysu. Ég fór þá með víxilinn í Landsbankann til Jóns Sólnes og reyndist auðsótt að fá lánið. En málið hafði smá eftirmála....
Meira

Miðbæjarskólinn

Úr Hveragerði lá leiðin í Miðbæjarskólann gamla, þar sem ég staldraði við einn vetur, en hóf síðan kennslu í Gagnfræðaskóla Verknáms, þar sem ég kenndi í sjö ár. Þessi viðkoma í miðbænum var frekar tíðindalítil. Á þessum árum var enn raðað í bekki eftir námsgetu og þessi skipting gerði alla vinnu mun auðveldari og um leið árangursríkari en raun bar vitni, þegar hin misskilda, sænska túlkun á hugtökum eins og lýðræði og mannréttindum var tekin upp og nemendum hrúgað í blandaða bekki, þeim til mikils skaða og kennurum til mikils ama og óþarfa erfiðis um ókomin ár.

...
Meira

BRÆÐUR MÍNIR 

Albræður mínir voru Ingimar og Finnur Eydal. Ég var okkar yngstur, þremur árum yngri en Finnur. Þeir hafa komið við sögu öðru hverju hér að framan og reyndar einnig síðar, en hér ætla ég að fjalla um tónlistarferil þeirra. Báðir hófu þeir tónlistarnám á barnsaldri. Ingimar var við nám í klassískum píanóleik og það voru óneitanlega vonbrigði fyrir kennara hans þegar hann „datt í djassinn“ eins og það var orðað. Finnur lærði líka á píanó, en hann mun hafa verið um tíu eða ellefu ára þegar hann fann gamalt klarínett uppi á háalofti hjá afa okkar og ömmu. Það mun hafa verið í eigu Birgis föðurbróður míns, sem spilaði í Lúðrasveit Akureyrar. Það vantaði að vísu á það munnstykkið, en Finnur gafst ekki upp og tókst að bæta úr og var þá komið nothæft hljóðfæri. Hann hóf nám í tónlistarskóla Akureyrar og síðar í Reykjavík, m.a. hjá Agli Jónssyni og Gunnari Egilssyni. Finnur mun hafa verið þrettán ára gamall þegar hann kom fyrst fram sem klarínettleikari. Tónlist liggur oft í ættum. Indriði afi minn í móðurætt spilaði á harmoniku á dansleikjum á Austurlandi. Ingimar afi minn í föðurætt var stundum trallari á böllum í Eyjafirðinum, en þegar engin harmonikka var fyrir hendi var einfaldlega trallað undir dansinum. Ég var á unglingsárunum þegar stjarna bræðra minna tók að rísa á tónlistarsviðinu. Þeir fóru fyrir vinsælli danshljómsveit á Akureyri. Brátt bættist við góður liðsauki, söngkonan Helena Eyjólfsdóttir, sem síðar giftist Finni bróður mínum. Kona Ingimars, Ásta Sigurðardóttir, sá oft um textagerð, ásamt Kristjáni, skáldi frá Djúpalæk.

...
Meira

Þingeyrarvefurinn hefur alla tíð verið óhræddur við að taka upp nýjungar fyrir lesendur sína. Að þessu sinni er nýbreytnin fólgin í því að byrja að birta kveðjuorð eða útfararræður sem prestar hér vestra hafa flutt í kirkjum við útfarir. Prestar leggja oft mikla vinnu í minningarorð sem þeir flytja við hinstu kveðju. Í þeim er að jafnaði mikill fróðleikur sem hvergi er annarsstaðar að finna.  

   Við höfum rætt þetta við ýmsa presta, nú síðast þau hjón Guðrúnu Eddu, okkar ágæta fyrrum sóknarprest í Þingeyrarprestakalli og próf. Einar Sigurbjörnsson. Niðurstaða okkar er sú að hefja slíkar birtingar hér á Þingeyrarvefnum. Hversu oft slíkt gerist verður tíminn að leiða í ljós.

   Það er okkur mikill heiður að fá að hefja þennan þátt á minningarorðum sem séra Guðrún Edda flutti yfir okkar ástsælu prestsfrú á Þingeyri, Guðrúnu Nönnu Sigurðardóttur, í Hjallakirkju í Reykjavík 30. október 2015. Í dag, 19. nóvember er einmitt afmælisdagur hennar.

                                               Þingeyrarvefurinn.  

...
Meira

Ég er fædd árið 1953 í Brisbane sem er stærsta borgin í Queensland fylki á austurströnd Ástralíu. Þar ólst ég upp fyrstu sjö eða átta árin í stórum systkinahópi. Við vorum sjö systkinin, fjórar stelpur og þrír strákar og aðeins tólf ára aldursmunur á því elsta og yngsta. Svo það var mikið fjör hjá okkur í uppvextinum og enginn skortur á leikfélögum, við vorum náin og lékum okkur mikið saman.  

Í kaþólskum nunnuskóla

...
Meira

Þessa dagana er að fara í dreifingu bókin Súgfirðingur fer út í heim eftir Guðbjart Gunnarsson. Hér segir Guðbjartur frá lífshlaupi sínu eins og nafn bókarinnar bendir til. Vel skrifaðar, skemmtilegar og áhugaverðar æviminningar Vestfirðings.

Framboð

Árið 1959 voru tvennar kosningar á Íslandi vegna kjördæmabreytingar, sem samþykkt var í síðari kosningunni. Hannibal Valdimarsson var þá genginn til liðs við Alþýðubandalagið, en hann var mikil baráttuhetja í augum flestra Vestfirðinga, þótt sumir ættu erfitt með að fyrirgefa honum brotthlaupið frá Alþýðuflokknum. Mikið rót var á vinstri kantinum um þetta leyti, sem síðar leiddi m.a. til þess, að Frjálslyndir vinstri menn birtust á sviðinu. Hannibal ætlaði fram í hinu nýja Vestfjarðakjördæmi í síðari kosningunum, en ég var beðinn að fara fram í V-Ísafjarðarsýslu í fyrri kosningunni, sem jafnframt var hin síðasta samkvæmt gamla kerfinu og í nafni Alþýðubandalagsins.

...
Meira

5. grein.

Ragnar kynntist seinni eiginkonu sinni, Helle Bjarnason, á veitingastaðnum Rigo í Árósum þegar hann söng þar með hljómsveit árið 1964. En hvernig atvikaðist það? Hvernig lýsir eiginkonan því?

   „Ég var ekki nema 18 ára og var að koma í fyrsta sinn inn á staðinn með vinkonu minni,“ segir hún. „Það var algjör tilviljun að ég fór þar inn. Hana langaði mikið og suðaði í mér þar til ég lét undan. En bara stutta stund,“ sagði ég ákveðin.

   „Ragnar stóð á sviðinu og kom auga á okkur um leið og við komum inn úr dyragættinni. Ég tók eftir því hvernig hann fylgdi okkur með augunum þar til við settumst. Og þarna stóð hann eins og hæna með annan fótinn á „hæattinum“ á trommunum og söng. Þetta kom mér skringilega fyrir sjónir því að ég var vön því að trommarinn sæti yfirleitt þegar hann spilaði. Í næsta hléi kom hann hlaupandi til okkar, hlammaði sér niður við hliðina á mér og spurði blátt áfram:

...
Meira

4. grein

„Ég man varla eftir því á öllum mínum ferli að nokkur sem ég hef verið að skemmta með hafi náð þvílíkum tökum á salnum eins og Ragnar gerði á Eskifirði 1971 á héraðsmóti Sjálfstæðisflokksins- í gervi dansks búfræðings.

   Fyrst þegar þátturinn var sýndur fékk hann aðeins sæmilegar undirtektir og varla það. Okkur fannst vanta meira púður í hann en fundum ekki hvað það var. Síðan segir ekki meir af honum en við vorum að borða saman rétt fyrir skemmtun í Búðardal.
Þá segi ég si svona við Ragnar:

...
Meira

3. grein

„Sumargleðin skipar alveg sérstakan sess í lífi mínu enda hrinti ég henni af stað. Í 15 sumur ferðaðist ég um landið með einvalalið skemmtikrafta til að létta landsmönnum lundina með gríni, glensi og tónlist. Við héldum hátt í 600 skemmtanir á öllum þessum tíma. Ég held að ekki hafi fundist sú manneskja á öllu landinu sem ekki vissi hvað Sumargleðin var enda skemmtum við í hverri einustu sýslu við miklar vinsældir.

   Sumargleðin átti sér aðdraganda.  Árið 1971 heyrðust háværar raddir um að hérðasmót sjálfstæðimanna væru að renna sitt skeið á enda. Tímar voru breyttir og fólk hafði ekki lengur jafnmikinn áhuga á pólitískum ræðuhöldum  og áður – og allra síst þegar það var að fara út til að skemmta sér.

...
Meira