16.03.2009 - 11:37 | Hallgrímur Sveinsson
Mjallhvít og dvergarnir sjö
Eva María Jónsdóttir
Um daginn ræddi hún við Ólaf Jóhann Ólafsson, rithöfund og forstjóra hjá Time Warner samsteypunni, áður hjá Sony, þar sem hann sér m. a. um að dreifa svokölluðu afþreyingarefni um alla heimsbyggðina. Ólafur er gott dæmi um hve Íslendingar eru hæfileikaríkt fólk og hve víða þeir koma við.
Að því kom hjá Evu Maríu að hún spurði hinn íslenska rithöfund hvernig honum litist nú á sig hér í heimalandinu eftir langdvalir hjá erlendum þjóðum, eða eitthvað í þá áttina. Þá svaraði hinn geðþekki Ólafur Jóhann því til að hér væri auðvitað margt gott og allt það. En hann hafði tekið eftir því að ofbeldi hefði aukist hér hröðum skrefum, nauðganir og hvers konar skelfilegir atburðir daglegt brauð hjá þjóð hans. Þetta var alla vega inntakið í svari forstjórans.
Ja, bragð er að þá barnið finnur! Og er nú fullt tilefni til að spyrja hvort það sé kannski aðallega efniviður eins og Mjallhvít og dvergarnir sjö eða Bambi litli sem hinn íslenski rithöfundur fæst við að dreifa um gjörvalla heimsbyggðina. Á maður að trúa því að Ólafur Jóhann hafi ekki heyrt um hin skaðvænlegu áhrif, sem stór hluti af þessu drasli sem hann og vinnumenn hans eru að höndla með, hefur á alla, börn, unglinga og þar með fullorðið fólk?
Sífellt koma fréttir frá sérfræðingum og öðrum þar sem þeir vara við geigvænlegum áhrifum ofbeldis í sjónvarpi, svo dæmi sé nefnt. Hér á landi eru ómálga börn sett fyrir framan sjónvarpið svo fljótt sem kostur er. Þannig meðtaka þau ofbeldisáhrifin með móðurmjólkinni, ef svo mætti segja. Sjónvarp og kvikmyndir eru einhverjir áhrifaríkustu kennarar sem völ er á. Hvenær skyldum við átta okkur á þessari staðreynd? (Þessi grein birtist á Þingeyrarvefnum 17. 11. 2006)
