Aðkoma gesta að staðarins húsi þann 25. ágúst 1998. Það voru félagar úr Vestfirðingafélaginu sem upphaflega gerðu garðinn 1980. Og Ágúst Böðvarsson frá Hrafnseyri lagði til margar íslenskar plöntur sem hann safnaði á heiðum uppi. Stéttin var kölluð Prestastétt, til heiðurs vestfirskum prestum. Ljósm. H. S.

Svona leit blómskrúðið út við bautastein Jón Sigurðssonar þann 23. júlí Anno Domini 2004. Ljósm. H. S.

« 1 af 2 »

Aðal númerið í sambandi 200 ára afmæli Jóns Sigurðssonar 2011 var að „endurreisa“ Hrafnseyri við Arnarfjörð. Þáverandi ríkisstjórn notaði þetta smekklega orð er hún kynnti þjóðinni hugmyndir sínar.  Jón Sigurðsson var settur í rafrænt form í safni sínu, samkvæmt “spennandi tillögu” sem kynnt var með pompi og prakt um land allt. Og nóg af steinsteypu og gleri að vanda. Enginn spurði um kostnað. Verkið kostaði tugi milljóna. Mikil endurnýjun húsakynna hafði farið fram árin á undan. Allt brotið miskunnarlaust niður. Eftir „endurreisnina“ var ljóst að fæðingarstaður Jóns Sigurðssonar var endanlega orðið eyðibýli. Þar hefur enginn átt heimili síðan. Nema rúma þrjá mánuði ársins.

Starf að mestu í sjálfboðavinnu með glöðu geði

    Við hjónin sáum um vörslu og umhirðu  Hrafnseyrarstaðar í rúmlega 40 ár frá 1964-2005. Þaðan fórum við með frið í hjarta. Vorum leiguliðar og bjuggum þar nokkuð stóru sauðfjárbúi á vestfirskan mælikvarða. Lögðum allan þennan tíma hönd á plóg við rekstur og uppbyggingu staðarins undir stjórn og í samvinnu við Hrafnseyrarnefnd. Og er nú rétt að upplýsa það hér og nú, fyrir þá sem ekki hafa vitað eða viljað trúa, að þetta starf var að mestu unnið í sjálfboðavinnu með glöðu geði. Lítils háttar þóknun greidd nokkur síðustu árin. Engir bifreiðastyrkir, dagpeningar, ferðapeningar né botnlaus símakosnaður, enda sóttumst við ekki eftir slíku.

   Þá mátti heita stanslaus kynning á Hrafnseyri, Jóni Sigurðssyni, Hrafni Sveinbjarnarsyni og heimasveit þeirra, Auðkúluhreppi, í blaða-og tímaritagreinum og bara allsstaðar meira og minna í þessi 40 ár. Stendur sú kynning raunar enn yfir á vegum Vestfirska forlagsins. Þetta var menningartengd ferðaþjónusta löngu áður en það hugtak var fundið upp. Enda bar það ávöxt í því meðal annars, að Hrafnseyri og Ósvör voru í efsta sæti safna á Vestfjörðum sem ferðamenn heimsóttu árið 2000. Svo var í fleiri ár. Oft var talað um Hrafnseyri, Vigur og Látrabjarg í sömu andrá þegar ferðafólk var spurt hvaða staði það hafði mesta ánægju af að heimsækja hér vestra. En þetta er auðvitað liðin tíð sem ekki kemur aftur sem betur fer, góði, eins og séra Baldur myndi sagt hafa!

En hvað hefur komið í staðinn?