Af því að veðrið er nú svona frekar örðugt þessar vikurnar, er vel viðeigandi að reyna að halda uppi húmornum. Á það nú reyndar við í hvaða veðri sem er, en skjaldan eins og nú. 

Snillingurinn Þórarinn á Höfða og stærðfræðin

Það var hérna á árunum þegar héraðsskóli var starfræktur á Núpi í Mýrahreppi í Dýrafirði. Þá bar svo við einn góðan veðurdag á snjóþungum vetri, að Þórarinn Sighvatsson, bóndi á Höfða, átti leið út að Núpi að heimsækja Þóru dóttur sína, núverandi prestsfrú í Kópavogi. 

   Guðmundur Steinþórsson, bóndi í Lambadal og næsti nágranni Þórarins, sagði frá því í pottinum á Þingeyri um daginn, að Þórarinn hafi hitt að máli Valdimar Gíslason á Mýrum, kennara að Núpi, við þetta tækifæri.

   Spurði hann hvernig stelpunni gengi með námið í skólanum. Lét Valdimar nokkuð vel af því. En það væri þó kannski helst að hún þyrfti að skerpa svolítið á stærðfræðinni. Þórarinn svaraði að bragði:

   
„Ég var hræddur um þetta, Valdimar. Hún hefur svo sjaldan komist inneftir í vetur!“

Þetta stórkostlega svar á skilið að komast í sögubækur. Og ekki síður það, að sá sem einna mest hefur gaman af því er Valdimar Gíslason. Enda hefur hann haldið nafni Þórarins mikið á lofti og telur hann hafa verið snilling, sem hann og var. 

   Tekið skal fram, að sögn þessi er ekki í hinni gagnmerku og sérdeilis vel og skemmtilega skrifuðu bók Aðalsteins Eiríkssonar um sögu Núpsskóla. En sú bók er alveg mekantísk, eins og Bör Börsson myndi sagt hafa!