Til upplyftingar í skammdeginu: - Fyrsta ástin í Barnaskólanum í Keldudal
Skarphéðinn Össurarson, segir svo frá:
“Ég kann því miður ekki að rekja sögu þessa vinalega húss, sem barnaskólinn í Keldudal var á þeim tíma sem ég naut hans. Ég tel að hann hafi verið byggður rétt öðru hvoru megin við aldamótin síðustu (1910). Hann var tiltölulega einfaldur að gerð. Járnklætt timburhús, sem snéri frá norðri til suðurs, með fimm stóra glugga á austurhliðinni sem snéri að Arnarnúpnum. Hann bar „höfuð og herðar” yfír aðrar byggingar í dalnum. Stærri, reisulegri og fegurri heldur en þær. Mér finnst enn, að ekkert hafi vantað í hann, þrátt fyrir einfaldleika hans. Hann stóð á steinsteyptum sökkli með risi og dálítilli rislaga útbyggingu mót suðri, sem við kölluðum „bíslag” að vestfirskum sið. Smá kjallarahola var undir honum, þar sem kolin voru geymd til upphitunar, því að kolakynntur ofn var í skólastofunni.
Síðasta veturinn sem ég var í skólanum, fór ég í kynnisferð niður í kjallarann og telpukind með mér. Þegar niður kom, varð hún auðvitað hrædd við myrkrið, svo ég brá á það ráð að að halda í hendina á henni á meðan okkur var að birta fyrir augum, því einhverja skímu lagði þar inn. Þá grípur hún allt í einu í handlegginn á mér og segir:
,Skarphéðinn, þú ættir að skammast þín.”
,Já”, sagði ég skjálfraddaður og þaut upp. Stundum síðan hef ég oft gælt við það, hvort þetta hafi verið fyrsta ástin.
(Úr frásögn Skarhéðins um Keldudalsskólann í Mannlíf og saga 5. hefti )
