Tengdasonur Dýrafjarðar á Reykjavík Midsummer Music
Það er Víkingur Heiðar Ólafsson píanóleikari sem skipuleggur allt saman á Reykjavík Midsummer Music, eins og undanfarin ár. Hann safnar frábærum hópi listamanna í kringum sig úr ýmsum áttum. Einn þeirra er Kristinn Sigmundsson, tengdasonur Dýrafjarðar, bassasöngvari sem flýgur um heiminn og syngur í óperum og á tónleikum, sem aldrei fyrr.
Kristinn var nýlentur úr verkefni í Cincinnati þegar Fréttatíminn gekk með honum undir húsvegg til að ræða um það sem framundan er hjá honum á hátíðinni í Hörpu. „Mitt er aðallega að syngja þarna í tveimur frábærum ljóðaflokkum, An die ferne Gelibte eftir Beethoven, þar sem sungið er til ástarinnar í fjarska, og ljóðflokki Mahlers,Söngvum förusveinsins.“ Kristinn, sem syngur fleira á hátíðinni, segir flokkana tvo og reyndar allt sem hann fær að syngja á hátíðinni magnaða tónlist.
Innra ferðalagið
Kristinn segir að hugmyndin um ferðalagið sé fyrirferðarmikil í ljóðasöng rómantíska tímans. „Þetta eru ekki bara einfaldir labbitúrar,“ útskýrir Kristinn. „Þetta snýst fyrst og fremst um að túlka lífið sjálft eða innri átök sálarinnar. Rómantíkin hefur verið uppfull af þessu. Ferðalagið er álitið þroskandi en er líka lýsing á innra lífi.“
Þeir Kristinn og Víkingur Heiðar hafa áður starfað saman að ljóðaflokknum Vetrarferðinni eftir Schubert, sem þeir fluttu tvívegis í Eldborg og gáfu út á hljóð- og mynddiski um árið, með þeim árangri að þeir hlutu Íslensku tónlistarverðlaunin fyrir. „Í allri þessari tónlist er einhver harmur sem maður verður að koma til skila. Ástarsorgin vofir yfir en það birtir til inn á milli. Þetta er mjög mannlegt allt saman og það heyrist í tónlistinni."
En hversu frjáls er förusveininn?
Kristinn Sigmundsson flýgur um veröldina til að syngja en er kannski ekki heldur alveg frjáls eins og fuglinn. Við taka ný og ný verkefni sem bókuð eru með löngum fyrirvara og samstarf við listamenn af ýmsu sauðahúsi.
Á ferðum sínum fylgist Kristinn líka vel með landsmálunum hér heima. „Maður er ekki frjáls undan því,“ segir hann og setur í brýrnar. „Venjulega er alveg óskaplega gott að vera í burtu frá öllu kjaftæðinu hérna, sem er oft svo smátt. Ég þarf ekki að nefna nein dæmi, það getur hver og einn tínt þau til í huganum. Þá get ég bara einbeitt mér að mínu starfi og tónlistinni. Svo kemur fyrir að það er afskaplega vont að vera í burtu. Til dæmis var ég í París þegar hrunið gekk yfir. Þá var óskaplega erfitt að vera í burtu og að vera Íslendingur í útlöndum. Á svoleiðis stundum er alveg svakalegt að vera í burtu.“
Þessa tilfinningu upplifði Kristinn síðan aftur um daginn þegar Panamaskjölin settu Ísland aftur í brennidepil heimspressunnar. Hann var þá staddur í Dallas. „Einn morguninn kom ég fram í hótellobbí og þar voru fjórar forsíður borgarblaðanna með Sigmund Davíð Gunnlaugsson á forsíðunni. Það jaðraði við að maður færi að svara því til að maður væri frá Færeyjum, eða eitthvað slíkt. Þá vissu allir hvar Ísland var, fólk sem hafði ruglað því við Írland nokkrum dögum áður. Fólki fannst þetta fyndið, en mér ekkert sérstaklega. Þetta er auðvitað hluti af manni, landið og þjóðin og þeir sem að fólkið manns kaus til að vera fulltrúar þess. Þá líður manni ekkert alltof vel með það. Þetta er ferlega skrítin tilfinning. Svo þegar það bætist við þessi mýta um að við séum búin að hreinsa hér allt upp eftir hrun og fangelsa alla bankaskúrkana og þeir séu allir bara í einangrun, þá á maður fá svör. Það er semsagt fínt að vera frjáls frá þessu á meðan ástandið hér er svona nokkurn veginn eðlilegt, en þegar allt snýst við þá getur verið óþægilegt að vera í burtu.“
Gott samstarf
Kristinn hlakkar til að stíga á svið á Reykjavík Midsummer Music um miðjan mánuðinn. Hann segir að þeir Víkingur Heiðar nái vel saman. „Samstarfið er mjög frjótt. Víkingur tekur engu sem sjálfsögðum hlut og spyr sjálfan sig og mig spurninga um tónlistina á öllum stigum vinnunnar. Það finnst mér svolítið gaman, það er alltaf allt undir. Sérstaklega fyrir mann eins og mig, sem er kominn á þennan aldur, þá eiga hlutirnir til að „setjast“ dálítið mikið. Maður verður vanur því að gera hlutina dálítið eins við endurtekningu. Þá er alltaf hollt að taka eitt skref til baka og athuga hvort það sé hægt að fara með tónlistina í aðrar áttir en maður hefur áður gert.“
Sólin hækkar enn á lofti, ferðalagið heldur áfram.
Fréttatíminn laugardagurinn 4. júní 2016.
