1. Þórður J. Sigurðsson, útvegsbóndi í Skjólvík á Þingeyri. Hér stendur Þórður að kveldi síðasta vetrardags við nýja handriðið úr ryðfríu stáli sem hann setti upp í vetur, lagtækur maðurinn. Ljósm. H. S.

2. Hér horfir sailorinn til hafs. Sá blái í baksýn. Ljósm. H. S.

3. Þingeyrarkirkja og nágrenni að kveldi síðasta vetrardag. Segja má að oft hafi Vetur konungur skilað gróðri lengra komnum í Dýrafirði við þau tímamót. Allt stendur þetta þó til bóta ef að líkum lætur. Ljósm. H. S.

« 1 af 3 »

Um miðja 19. öld, þegar byrjað er að safna skipulega heimildum um þjóðsiði, ber mönnum saman um  að sumardagurinn fyrsti hafi verið mesta hátíð hér á landi næst jólunum. Sumargjafir eru miklu eldri en jólagjafir. Ekki voru unnin nema nauðsynjastörf. Samkomur hefjast á þessum degi í sveitum og bæjum seint á 19. öld. Eftir aldamót  tengjast þær ungmennafélögunum. Frá þriðja áratugnum hefur dagurinn verið helgaður börnum með skrúðgöngum, skemmtunum og útgáfustarfi. Fyrsti barnadagurinn var í Rvk. 1921.

Elsta persónuleg  sumarkveðja sem fundist hefur er frá Sigurði Péturssyni sýslumanni og leikskáldi til Sigurðar Thorgrímsens landfógeta árið 1817 og virðist ætluð til söngs:

    Elskulegi landfógeti!

   :,: lastið ekki það eg gel :,:

    Heldur bið eg blíður meti

    bögu þá af hendi sel:

    Elski yður guð og gumar,

    gleðilegt og indælt sumar,

    jafnan yður vegni vel!!!

(Heimild: Saga daganna eftir Árna Björnsson)