Jóhann Eyfirðingur, útgerðarmaður, var nafnkunnur maður hér vestra á sinni tíð. Hann og bróðir hans, Þorsteinn, voru lengi formenn í Bolungarvík og í allra fremstu röð. Síðan hóf Jóhann kaupmennsku þar og á Ísafirði síðar.

“Sagt var, að þá er Jóhann var orðinn kaupmaður í Bolungarvík, hafi honum einu sinni orðið það á að panta ósköpin öll af eldspýtum. Stríddu menn honum með því, að hann mundi eiga birgðir allt til æviloka. Jóhann tók ekkert undir þetta, sagði þó, að hann hefði stundum reynzt forsjáll á sjónum, og hann kynni einnig að vera það í landi. Líður svo ekki á löngu, unz menn tóku eftir því, að hann fór að ráfa um dapur í bragði. Einhver gekk á hann, og Jóhann sagði:

“Það verða fleiri daprir en ég. Hann er nefnilega hættulega veikur, hann Safetý, eini maðurinn, sem kann að búa til eldspýtur.”

Eftir einn, tvo daga ráfaði Jóhann eins og í sinnuleysi um Malirnar, enda hafði hann vonda frétt að flytja. Aðspurður stundi hann upp með allt að því gráthljóð í kverkum:

“A, æ, hann er nú liðið lík, hann Safetý, svo menn verða að fara að kveikja eld með stáli og tinnu.”

Pétur Oddsson, þá kóngur Bolvíkinga, var spurður, hvort nokkur hæfa væri í orðum Jóhanns. Pétur var maður gamansamur og sagði:

“Það er sosum ekki hætt við, að öðlingurinn hann Jóhann Eyfirðingur fari með fleipur.”

Því er svo skemmst frá að segja, að Jóhann seldi á skömmum tíma eldspýtnabirgðirnar, lét þó ganga eftir sér og seldi það síðasta í laumi. Var sagt, að svo hefði óttinn gripið um sig, að kona Péturs Oddssonar hefði á bak við mann sinn sent í kolamyrkri vinnukonu sína til Jóhanns og fengið hjá honum nokkur búnt af hinni dýrmætu vöru.”

(Heimild: Guðmundur G. Hagalín: Þeir vita það fyrir vestan,bls. 391-392, AB Rvk. 1979)