Miðbæjarfeðgar með vænan feng af útnesjunum hér fyrir nokkrum árum. Eftir tvo daga lágu 16 þann fyrri og 14 þann seinni. Var þetta slík tófuveiði að annað eins hefur ekki sést hér um slóðir og þó víðar væri leitað. Fjölluðum við um þetta á Þingeyrarvefnum í vetur.

Sigurjón sauðfjárbóndi í Lokinhömrum og sérfræðingur í þeim fræðum. Með honum er ærin Svöl sem var fræg fyrir að hrapa úr Fuglberginu á Lokinhamrahlíð nokkur hundruð metra fall. Lenti í snjóskafli og lifði af! Ljósm.: H. S.

« 1 af 2 »

Nú eru smalamennskur framundan á útnesjum og inn til dala í Vestfirksu Ölpunum. Er því rétt að rifja upp eftirfarandi ráðleggingu.

Sigurjón G. Jónasson í Lokinhömrum hafði fengið til sín stórsmala að vanda eitt haustið. Meðal þeirra var Sigurjón nafni hans Hákon Kristjánsson, ættaður úr Miðbæ í Haukadal. Var Konni með efstu mönnum sem smöluðu út Lokinhamrahlíðar. En það er sem kunnugt er ekki heiglum hent að ganga ofarlega í fjöllum hér um slóðir. Lokinhamrabóndinn tók svo til orða við hann áður en lagt var upp:

„Grjótaðu vel á þær. Það er nóg andskotans grjótið í fjallinu!“

Sigurjón Hákon smali lét sér það að kenningu verða. Ruddi hann svoleiðis grjótinu úr fjallinu á úteftirleið með miklum eldglæringum. Höfðu menn sjaldan séð eins vel „grjótað“ á þeim slóðum.

Þetta minnir nokkuð á það er nafni hans Hákon J. Sturluson á Hjallkárseyri smalaði Ufsirnar í gamla daga inni í Borgarfirði og „grjótaði“ vel.

Verður kannski sagt frá því síðar.