Landsbankinn á Þingeyri.

   Það er ekki nokkur maður að tala um að þessi blessaði banki eigi að beygja sig í duftið fyrir einhverja Móhikana, gamalmenni og útlendinga í fiskvinnslu vestur á fjörðum og gefa þeim peninga. En hann á að sýna þessum eigendum sínum og viðskiptavinum virðingu og koma fram við þá á mannlegan hátt. Til dæmis að láta eina manneskju þjóna viðskiptavinum sínum fyrir vestan, sem eru upp á náð og miskunn komnir, tvisvar-þrisvar í viku. Við erum að tala um góða viðskiptavini sem sumir eiga milljónir inni í bankanum sínum. Það hljóta m. a. að vera slíkir hlutir sem menn eiga við með orðinu samfélagsbanki. En ef meiningin er að allir flytji til Reykjavíkur þá þurfum við náttúrlega engan slíkan samfélagsbanka. Enginn banki, engin byggð. Kannski það sé handan við hornið?

Aumingjarnir í krummaskuðunum geta bara farið suður!

   Þegar Matthías Bjarnason var viðskiptaráðherra 1986, veitti hann bönkunum harðar átölur vegna hækkana þeirra á þjónustugjöldum.  Hann harðbannaði þeim að hækka þau gjöld á almenning. Þá kom verkalýðsforystan og færði kallinum blómvönd. Í dag taka ráðherrar ekki af skarið í einu eða neinu. Þess vegna er þeim ekki treyst. Og blómvönd fá þeir engan.

   Það var aldrei svo lélegt pláss í Villta Vestrinu að ekki væri þar lítilsháttar bankaþjónusta. Og er enn. Gjaldkerinn með derið á enninu. En vondu kallarnir og kellíngarnar úti á landi á Íslandi mega ekki hafa smá bankahorn hjá sér. Nú skal hagræða svo hinir stóru geti orðið stærri. Græða meira og verða ríkari! En aumingjarnir í krummaskuðunum mega ekki hafa smá bankaholu. Þeir geta bara farið suður.