Raggi Bjarna á yngri árum. Mynd af Veraldarvefnum.

2. grein

„Í Alþýðuhúsinu var nokkuð sukksamt – eins og kallað er – og ekki verður sagt að það hafi orðið til þess að auka tiltrú mína á fullorðna fólkinu  nema síður væri. Einhverjir höfðu áhyggjur af því að það væri óhollt fyrir mig svo ungan sem ég var að hrærast í þessu andrúmslofti. En ég er viss um að það hefur fremur þroskað mig. Maður sá lífið í víðara samhengi en áður. Í hléunum var það til dæmis aðal skemmtun mín að fara upp á svalirnar, sem voru í húsinu, til að fylgjast með því sem þar fór fram. Karlar og konur stunduðu þar margvíslegar þreifingar í myrkrinu.

   Alþýðuhúsið hafði sína föstu gesti. Ég man sérstaklega eftir einum þeirra. Guðmundi nokkrum skóara, áttræðum að aldri. Hann var alltaf fyrstur út á gólfið klukkan níu og dansaði hvern einasta dans þar til yfir lauk, klukkan tvö eftir miðnætti. Hann er einn sá mesti dansforkur sem ég hef séð, fyrr og síðar.

   Í Alþýðuhúsinu, eins  og annars staðar þar sem gömlu dansarnir voru leiknir, var dansstjóri. Þeir voru vinsæl stétt manna. Hlutverk þeirra var að stjórna samkomunum, segja hvað ætti að leika næst, fá fólk í hringdansa, skipuleggja dömufríin og sitthvað fleira. Þeir beinlínis keyrðu samkomuna áfram.“

                         (Eðvarð Ingólfsson: Lífssaga Ragga Bjarna, bls. 64 - 65. Bókaútg. Æskan 1992)