Landsbankinn á Þingeyri.

Sparisjóðirnir voru akkeri byggðanna. Samfélagsbankar. Hver einasta króna sem þar kom inn í hagnað fór í uppbyggingu í heimahéraði. Það var mikil handvömm þegar við glopruðum þeim niður. Erum að bíta úr nálinni með það þessi misserin. En Landsbankinn tók við mörgum sparisjóðanna eins og menn vita. Er þá nokkur goðgá að kalla Landsbankann Samfélagsbanka?

 
  Fróðir menn segja að vaxtamunur á Íslandi í dag sé 6% til 7%. Enda svo komið að erlendir peningamenn eru óðir og uppvægir að komast í þennan vaxtamun eins og fyrr. Hjá þeim mörgum eru vextir nefnilega í kringum núllið.

  
Jæja. Setjum sem svo að Dýrfirðingar eigi 500 milljónir króna sem Landsbankinn er að sveitast í að ávaxta fyrir þá. Ef við miðum við 6% vaxtamun þá er bankinn að hala inn á Dýrfirðingum 30 milljónir á ársgrundvelli eins og sérfræðingarir segja. Sumir segja að 1000 milljónir sé nú líklegri tala. Þá er auðvitað eftir að draga frá kostnað við lítið útibú á Þingeyri. Þeir sem mest eiga inni í bankanum, gamla fólkið, fær minnstu þjónustuna. Þarf ekki að rökstyðja það nánar. Bankinn segist tapa á Dýrfirðingum. Fróðlegt væri að sjá það tap sundurliðað. En trúlega fellur það undir svokallaða bankaleynd!

„Almenningur skilur þetta ekki, en við skiljum það, Valdimar,“ sagði snillingurinn Þórarinn á Höfða stundum.