Á láglendinu var lítil sem engin þoka og man ég ekki betur, en ég sæi glytta í hálfautt Fljótsvatnið stöku sinnum – nokkurn spöl til hliðar við okkur á vinstri hönd, þrátt fyrir náttmyrkrið. Ekki leið svo á löngu þar til við sáum ljós í gluggum. Trúlega hefur klukkan verið um níu að kvöldi, þegar við Bergmundur vorum sestir að snæðingi inn í stofu hjá Júlíusi Geirmundssyni bónda á Atlastöðum. Júlíus er vissulega einn sá allra óvílsamasti, hressasti og málhreyfasti maður, sem ég hef fyrir hitt á lífsleiðinni. Hann var þá að byggja reisulegt íbúðarhús úr timbri, sem ekki var að fullu frágengið þótt flutt væri í það. Kvað bóndi ýmsa kunningja sína telja þessa húsbyggingu hið mesta heimskuflan þegar allt byggingarefni hefði stórhækkað í verði og héldi áfram að hækka af völdum stríðsins. Álitu þeir, að hann væri að steypa sér út í það skuldafen, sem hann kæmist aldrei upp úr. Hann sagðist þó engu kvíða í því efni, þó timbur og allt annað til bygginga hefði að sönnu stórhækkað í verði, þá hækkaði síst minna það sem hann hefði til að greiða skuldirnar með. Sjálfsagt héldi dýrtíðin áfram að vaxa, þá myndi það sem nú þætti óhemjudýrt vera orðið ódýrt í krónum talið. Þar var Atlastaðabóndinn sannspár og vissulega allmiklu sannspárri, en nokkurn okkar sem á tal hans heyrðu óraði fyrir.